O desenvolvemento infantil, consiste nunha secuencia ordenada de transformacións progresivas que orixinan un aumento do grao de complexidade do organismo, distínguese do crecemento xa que se refire a cambios na composición e funcionamento das células (diferenciación celular), a maduración dos sistemas e órganos e a adquisición de novas funcións. Este proceso é continuo e segue unha secuencia predicíbel que é única para cada neno, influenciada por unha combinación de factores xenéticos e ambientais, incluíndo a experiencia prenatal. As investigacións destacan que o maior desenvolvemento cerebral ten lugar nos primeiros tres anos de vida, o que subliña a importancia do contorno, a nutrición, a atención sanitaria, a protección, as interaccións humanas, o afecto e as emocións na infancia.
No estudo do desenvolvemento, é posible analizar a sucesión de fases tanto como sistemas orgánicos específicos, por exemplo o timo ou o sistema inmunitario, como do organismo en xeral. Isto inclúe capacidades como a locomoción, que dependen tanto da maduración do sistema nervioso e as súas características psicolóxicas, como do desenvolvemento do tecido muscular-esquelético.
A aplicación de exames neurolóxicos evolutivos permite a detección temperá de síntomas que van das disfuncións graves, como a parálise cerebral e a discapacidade mental, até as máis leves disfuncións cerebrais. Esta detección precoz facilita intervencións que poden reducir significativamente a progresión do dano.[1] Ademais, as intervencións no ámbito doméstico, deseñadas para mellorar os resultados de desenvolvemento mediante a educación, a formación e o soporte directo aos pais, subliñan o valor de crear un ambiente familiar que sexa ao mesmo tempo estimulante e educativo.[2]
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search